Voor mijn gevoel ging bij ons 70% van de gesprekken tussen manlief en mij over de kinderen. Ging....want dat gaan we niet meer doen. De gesprekken zijn zo langzamerhand niet echt constructief meer, we weten inmiddels waar we staan in onze opvoeding en, zeg nou zelf, kinderen van 18 en 21 hoef je niet meer op te voeden. Dat hebben we al gedaan, als alles goed verlopen is.
Nadat het besluit gevallen was het niet meer (altijd) over de kinderen te hebben, kon ik niet bedenken waar we het dan over moesten hebben.
Zoals met alles dat ik doe, vind ik dat het vooral productief en zinvol moet zijn. Maar om nou alle avonden een zinvol, diepzinnig gesprek te voeren, gaat zelfs mij te ver. Dus wat nu?
Over geld hoeven we het niet te hebben. We weten wat er binnenkomt en waaraan het wordt besteed.....niet boeiend. Over mijn werk wil ik het hooguit een half uur hebben, zodat het niet een heel grote rol in mijn privé leven gaat spelen. En het huishouden....ook niet echt boeiend.
Dagbesteding? Ja, dat vind ik belangrijk. Meestal gebeurt dit onder het eten. Dan wil ik van iedereen weten hoe zijn dag geweest is en wat de plannen zijn voor de volgende dag. Met een beetje mazzel duurt dat de gehele maaltijd. Maar dit is een gesprek tussen ons allemaal.
Waar gaan manlief en ik het dan over hebben als de kinderen hun ding doen
's avonds? Ik kreeg een visioen van twee zwijgende mensen op de bank die elkaar niets meer te vertellen hadden. Beiden met een mobieltje op schoot, contact makend met de buitenwereld via facebook, maar vooral niet samen pratend......
Het is al een tijdje geleden dat we het besluit genomen hebben en we zitten inderdaad samen op de bank met ons mobieltje contact te maken met de buitenwereld via facebook.....en we praten....
Maar de gesprekken verlopen anders als voorheen. Ik zorg ervoor dat de gesprekken positief blijven. Mopperen is zo makkelijk, roddelen en kwaadspreken ook (ik moet bekennen dat ook dat mij niet vreemd is).
En het werkt....de gesprekken zijn beter, leuker, gezelliger. Het grote zwijgen is gelukkig uitgebleven. Het blijkt dat wij elkaar nog genoeg te vertellen hebben en dat we, ondanks dat we al meer dan 10 jaar samen zijn, eigenlijk niet uitgepraat raken.
En soms....soms zwijgen we. Ieder verzonken in onze eigen gedachten, naast elkaar zittend, af en toe elkaar even aankijken, blijkt ook een zinvolle, boeiende besteding van de tijd te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten