Voor mijn gevoel ging bij ons 70% van de gesprekken tussen manlief en mij over de kinderen. Ging....want dat gaan we niet meer doen. De gesprekken zijn zo langzamerhand niet echt constructief meer, we weten inmiddels waar we staan in onze opvoeding en, zeg nou zelf, kinderen van 18 en 21 hoef je niet meer op te voeden. Dat hebben we al gedaan, als alles goed verlopen is.
Nadat het besluit gevallen was het niet meer (altijd) over de kinderen te hebben, kon ik niet bedenken waar we het dan over moesten hebben.
Zoals met alles dat ik doe, vind ik dat het vooral productief en zinvol moet zijn. Maar om nou alle avonden een zinvol, diepzinnig gesprek te voeren, gaat zelfs mij te ver. Dus wat nu?
Over geld hoeven we het niet te hebben. We weten wat er binnenkomt en waaraan het wordt besteed.....niet boeiend. Over mijn werk wil ik het hooguit een half uur hebben, zodat het niet een heel grote rol in mijn privé leven gaat spelen. En het huishouden....ook niet echt boeiend.
Dagbesteding? Ja, dat vind ik belangrijk. Meestal gebeurt dit onder het eten. Dan wil ik van iedereen weten hoe zijn dag geweest is en wat de plannen zijn voor de volgende dag. Met een beetje mazzel duurt dat de gehele maaltijd. Maar dit is een gesprek tussen ons allemaal.
Waar gaan manlief en ik het dan over hebben als de kinderen hun ding doen
's avonds? Ik kreeg een visioen van twee zwijgende mensen op de bank die elkaar niets meer te vertellen hadden. Beiden met een mobieltje op schoot, contact makend met de buitenwereld via facebook, maar vooral niet samen pratend......
Het is al een tijdje geleden dat we het besluit genomen hebben en we zitten inderdaad samen op de bank met ons mobieltje contact te maken met de buitenwereld via facebook.....en we praten....
Maar de gesprekken verlopen anders als voorheen. Ik zorg ervoor dat de gesprekken positief blijven. Mopperen is zo makkelijk, roddelen en kwaadspreken ook (ik moet bekennen dat ook dat mij niet vreemd is).
En het werkt....de gesprekken zijn beter, leuker, gezelliger. Het grote zwijgen is gelukkig uitgebleven. Het blijkt dat wij elkaar nog genoeg te vertellen hebben en dat we, ondanks dat we al meer dan 10 jaar samen zijn, eigenlijk niet uitgepraat raken.
En soms....soms zwijgen we. Ieder verzonken in onze eigen gedachten, naast elkaar zittend, af en toe elkaar even aankijken, blijkt ook een zinvolle, boeiende besteding van de tijd te zijn.
dinsdag 16 september 2014
zondag 7 september 2014
houden van
Wat is nu 'houden van'? Je kunt het op zoveel manieren gebruiken.
Als ik zeg: Ik hou van chocola of ik hou van breien..... Bedoel ik eigenlijk: ik vind dat lekker of leuk, maar ik zeg "ik hou van".
Een vriend zei eens dat hij nooit tegen zijn vrouw zegt dat hij van haar houdt. Hij vindt dat 'houden' iets bezitterigs heeft en hij bezit zijn vrouw niet.
Moeilijke uitspraak, vind ik. Ik bezit mijn kind of man ook niet maar hou wel van ze.
Maar wat is dat dan, dat 'houden van'? Tegenwoordig hoor en zie ik het vaak: 'luvyou' of 'hvj'. Bedoel je dan dat je met heel jouw hart en ziel van iemand houdt? Misschien.....
Voor mij is houden van een onvoorwaardelijk iets.
Ik hou met heel mijn hart van zoonlief. Dat is een instant onvoorwaardelijk houden van vanaf het moment dat hij geboren is. Hij kan hier altijd op rekenen.
Ik hou met heel mijn hart van dochter A en zoon G. Dit was geen instant houden van maar deze is gegroeid tot een onvoorwaardelijk houden van. Ook zij kunnen hier altijd op rekenen.
Het houden van mijn kinderen is anders dan het houden van manlief. Net als het houden van chocola niet helemaal hetzelfde is als houden van, bijvoorbeeld, vriendin N. Houden van heeft nu eenmaal verschillende ....tja.... verschillende.... niveau's?/gradaties?/heftigheid?
In ieder geval is het verschillend.
Houden van jouw partner is anders. Ik vind dat het een wederzijds onvoorwaardelijk houden van moet zijn. Eén waarbij ik me veilig voel in mijn relatie. Waarbij ik erop vertrouw dat de ander mij geen pijn doet.
Degenen die mij kennen, weten dat ik in 'mijn vorig leven' (lees: mijn leven vóór manlief) door deze invulling van houden van al eens flink mijn neus gestoten heb. Je mag dus van mij verwachten dat ik in mijn relatie met manlief voorzichtiger ben met mijn houden van. Dat ben ik dus niet.
Naïef? Tuurlijk.....
Maar ik kies ervoor onvoorwaardelijk en met heel mijn hart te houden van manlief en vertrouw erop dat hij mij geen pijn doet. Ik voel me veilig in mijn relatie. Het is voor mij de enige manier waarop het werkt. Als het niet op mijn manier kan, dan wil ik het niet.
Oké.....ik hoor jullie denken....wat is er aan de hand?
Niets....helemaal niets! Ik hou van manlief, onvoorwaardelijk en met heel mijn hart. Ik voel me veilig met hem en in mijn relatie met hem. Punt!
Waarom dan dit blog? Misschien wel om mijn gemopper van deze zomer enigszins bij te stellen, want al dat gemopper komt alleen maar voort uit het feit dat ik van hem hou. Dat mag ook wel eens gezegd, vind ik.
Voor manlief geldt namelijk hetzelfde als voor mij. Hij moet er vanuit kunnen gaan dat zijn houden van mij wederzijds is en hij moet er vanuit kunnen gaan dat ik hem geen pijn doe. Misschien is dat wel naïef.
Nee, pas als ik niet meer mopper, heeft hij iets om over na te denken..........
Als ik zeg: Ik hou van chocola of ik hou van breien..... Bedoel ik eigenlijk: ik vind dat lekker of leuk, maar ik zeg "ik hou van".
Een vriend zei eens dat hij nooit tegen zijn vrouw zegt dat hij van haar houdt. Hij vindt dat 'houden' iets bezitterigs heeft en hij bezit zijn vrouw niet.
Moeilijke uitspraak, vind ik. Ik bezit mijn kind of man ook niet maar hou wel van ze.
Maar wat is dat dan, dat 'houden van'? Tegenwoordig hoor en zie ik het vaak: 'luvyou' of 'hvj'. Bedoel je dan dat je met heel jouw hart en ziel van iemand houdt? Misschien.....
Voor mij is houden van een onvoorwaardelijk iets.
Ik hou met heel mijn hart van zoonlief. Dat is een instant onvoorwaardelijk houden van vanaf het moment dat hij geboren is. Hij kan hier altijd op rekenen.
Ik hou met heel mijn hart van dochter A en zoon G. Dit was geen instant houden van maar deze is gegroeid tot een onvoorwaardelijk houden van. Ook zij kunnen hier altijd op rekenen.
Het houden van mijn kinderen is anders dan het houden van manlief. Net als het houden van chocola niet helemaal hetzelfde is als houden van, bijvoorbeeld, vriendin N. Houden van heeft nu eenmaal verschillende ....tja.... verschillende.... niveau's?/gradaties?/heftigheid?
In ieder geval is het verschillend.
Houden van jouw partner is anders. Ik vind dat het een wederzijds onvoorwaardelijk houden van moet zijn. Eén waarbij ik me veilig voel in mijn relatie. Waarbij ik erop vertrouw dat de ander mij geen pijn doet.
Degenen die mij kennen, weten dat ik in 'mijn vorig leven' (lees: mijn leven vóór manlief) door deze invulling van houden van al eens flink mijn neus gestoten heb. Je mag dus van mij verwachten dat ik in mijn relatie met manlief voorzichtiger ben met mijn houden van. Dat ben ik dus niet.
Naïef? Tuurlijk.....
Maar ik kies ervoor onvoorwaardelijk en met heel mijn hart te houden van manlief en vertrouw erop dat hij mij geen pijn doet. Ik voel me veilig in mijn relatie. Het is voor mij de enige manier waarop het werkt. Als het niet op mijn manier kan, dan wil ik het niet.
Oké.....ik hoor jullie denken....wat is er aan de hand?
Niets....helemaal niets! Ik hou van manlief, onvoorwaardelijk en met heel mijn hart. Ik voel me veilig met hem en in mijn relatie met hem. Punt!
Waarom dan dit blog? Misschien wel om mijn gemopper van deze zomer enigszins bij te stellen, want al dat gemopper komt alleen maar voort uit het feit dat ik van hem hou. Dat mag ook wel eens gezegd, vind ik.
Voor manlief geldt namelijk hetzelfde als voor mij. Hij moet er vanuit kunnen gaan dat zijn houden van mij wederzijds is en hij moet er vanuit kunnen gaan dat ik hem geen pijn doe. Misschien is dat wel naïef.
Nee, pas als ik niet meer mopper, heeft hij iets om over na te denken..........
dinsdag 12 augustus 2014
familie
Hoe vaak hoor ik niet zeggen: "ik vind het niet leuk dat dit gebeurt, maar ja....het is mijn moeder/vader/zus/neef/oma...."? Alsof familieleden een vrijbrief hebben om je te kwetsen, negeren, belasten. Een raar fenomeen dus, die familie, want afstand nemen van jouw familie dat doe je niet snel.
Als een vriend of vriendin je kwetst of negeert, is het ook niet makkelijk om de vriendschap te beëindigen, maar met familie schijnt er een soort onzichtbaar lijntje te zijn dat je niet hoort te breken. Alsof je voor altijd verbonden moet zijn. Ik weet dat er mensen zijn die dat ook echt vinden: familie is voor altijd, of dat nu leuk of makkelijk is, of niet.
Nou moet ik even iets uitleggen over wat ik onder familie versta. Als ik het over mijn familie heb, heb ik het over het gezin waarin ik ben opgegroeid; mijn ouders en zussen.
Natuurlijk heb ik ook ooms en tantes, neven en nichten. Dit is een ander soort familie, zeg maar een meer ver-van-mijn-bed familie. Niet minder leuk of meer leuk maar ik heb weinig contact met ze. Hoewel.....lang leve facebook, waar ik wat neven en nichten volg, wat overigens erg leuk is.
En ik heb schoonfamilie. Dat is de familie die ik gratis bij mijn huwelijk heb gekregen. Niet minder leuk of meer leuk ......
Oké...terug naar het begin.... Wat zou ik moeten doen als ik even, of langer, niet blij ben met ze? Moeilijk te beantwoorden? Nee...als je niet lief bent voor mij, dan ben je mijn aandacht en liefde niet waard. Familie of vriend, dat maakt dan niet uit. En dat is het voor mij precies: familie of vriend, het maakt niet uit. Ik weet zeker dat wanneer mijn ouders of zussen niet lief voor mij zijn, wij dat zullen uitpraten. Niet omdat het familie is, maar omdat ik hun liefde en vriendschap de moeite waard vind om voor te vechten, praten, soebatten en compromissen te sluiten of 'door de vingers te zien'. Net zoals ik erop vertrouw dat mijn gezinsleden dat zullen doen wanneer we elkaar eventjes niet lief vinden, nu of in de toekomst. Verder ben ik van mening dat ik niets 'hoef' alleen maar omdat het familie is...alle andere familie bedoel ik dan. Ik geef aandacht aan ze wanneer ik dat leuk of nodig vind, net zoals ik de aandacht krijg wanneer zij dat leuk of nodig vinden.
Voor mij maakt het dus niet uit of iemand mijn familie is of mijn vriend(in). Ik hou van allemaal....van de een iets meer dan van de ander....maar van JOU het allermeest!
Als een vriend of vriendin je kwetst of negeert, is het ook niet makkelijk om de vriendschap te beëindigen, maar met familie schijnt er een soort onzichtbaar lijntje te zijn dat je niet hoort te breken. Alsof je voor altijd verbonden moet zijn. Ik weet dat er mensen zijn die dat ook echt vinden: familie is voor altijd, of dat nu leuk of makkelijk is, of niet.
Nou moet ik even iets uitleggen over wat ik onder familie versta. Als ik het over mijn familie heb, heb ik het over het gezin waarin ik ben opgegroeid; mijn ouders en zussen.
Natuurlijk heb ik ook ooms en tantes, neven en nichten. Dit is een ander soort familie, zeg maar een meer ver-van-mijn-bed familie. Niet minder leuk of meer leuk maar ik heb weinig contact met ze. Hoewel.....lang leve facebook, waar ik wat neven en nichten volg, wat overigens erg leuk is.
En ik heb schoonfamilie. Dat is de familie die ik gratis bij mijn huwelijk heb gekregen. Niet minder leuk of meer leuk ......
Oké...terug naar het begin.... Wat zou ik moeten doen als ik even, of langer, niet blij ben met ze? Moeilijk te beantwoorden? Nee...als je niet lief bent voor mij, dan ben je mijn aandacht en liefde niet waard. Familie of vriend, dat maakt dan niet uit. En dat is het voor mij precies: familie of vriend, het maakt niet uit. Ik weet zeker dat wanneer mijn ouders of zussen niet lief voor mij zijn, wij dat zullen uitpraten. Niet omdat het familie is, maar omdat ik hun liefde en vriendschap de moeite waard vind om voor te vechten, praten, soebatten en compromissen te sluiten of 'door de vingers te zien'. Net zoals ik erop vertrouw dat mijn gezinsleden dat zullen doen wanneer we elkaar eventjes niet lief vinden, nu of in de toekomst. Verder ben ik van mening dat ik niets 'hoef' alleen maar omdat het familie is...alle andere familie bedoel ik dan. Ik geef aandacht aan ze wanneer ik dat leuk of nodig vind, net zoals ik de aandacht krijg wanneer zij dat leuk of nodig vinden.
Voor mij maakt het dus niet uit of iemand mijn familie is of mijn vriend(in). Ik hou van allemaal....van de een iets meer dan van de ander....maar van JOU het allermeest!
woensdag 23 juli 2014
#100dayshappy
Op facebook kwam deze week een challenge voorbij, waarbij je 100 dagen achtereen een foto moet plaatsen van iets waar je 'happy' van wordt. Ik word vooral happy van eten, breien, manlief en luieren dus daar vul ik wel een paar dagen mee. En juist als ik aan de challenge begin, val ik in een zwart gat.
Zo heel af en toe val ik in zo'n gat. Dan ben ik heel somber, labiel, huilerig en depri en het enige dat ik dan wil is......weg! Meestal sla ik eerst om me heen naar degene die het dichtst bij is, echter deze keer sla ik deze fase over en ben ik direct in het gat gevallen. Ik zag het niet meer zitten. Waarom is dit leuk? (lees: vakantie) Waarom wil ik dit straks? (lees: hier 5 maanden zijn) en wat ga ik dan in vredesnaam doen de hele dag? Het zwarte gat is erg diep dit keer. Alle plannen die ik heb, zijn ineens niet meer haalbaar. Ik faal als echtgenoot, moeder, vriendin, collega. Ik vind het ineens heel belangrijk wat 'een ieder' van me denkt. Is het niet uitsloverig dat ik vanaf de camping ga hardlopen? Kan ik mijn studie wel waarmaken? Ben ik wel wie ik zeg dat ik ben? Vindt manlief mij nog wel leuk, lief, lekker genoeg? Kortom.....heftige gevoelens.
Gelukkig is manlief een en al begrip en wijsheid. Hij laat me mopperen, huilen, vragen stellen en depri zijn. Hij aait over mijn bol, trekt me in zijn armen, geeft me nog een tissue en schenkt nog een wijntje in. Niet allemaal tegelijk gelukkig, maar het helpt wel. Als ik hem vertel dat ik alleen maar weg wil; van hem, van de kinderen, van mijn werk, van mijn leven, zegt hij dat dat geen zin heeft. Je kunt immers niet weggaan van jezelf.
.......stilte......
Oké.......klopt.......dat kan niet......nooit bedacht dat het niet zou werken.....echt niet.....echt stom! Dus als ik niet kan weglopen van mezelf, betekent het dat ik het zelf moet oplossen. En dat is lastig. Het is veel handiger als het aan een ander ligt, als ik een ander de schuld kan geven van mijn drive om weg te willen. Maar dat kan dus niet. Tja...jammer!
Dus dan maar #100dayshappy, want als je elke dag iets vindt waar je blij van wordt, moet je uiteindelijk wel uit dat zwarte gat kunnen komen.
Dat moet lukken in 100 dagen.
Zo heel af en toe val ik in zo'n gat. Dan ben ik heel somber, labiel, huilerig en depri en het enige dat ik dan wil is......weg! Meestal sla ik eerst om me heen naar degene die het dichtst bij is, echter deze keer sla ik deze fase over en ben ik direct in het gat gevallen. Ik zag het niet meer zitten. Waarom is dit leuk? (lees: vakantie) Waarom wil ik dit straks? (lees: hier 5 maanden zijn) en wat ga ik dan in vredesnaam doen de hele dag? Het zwarte gat is erg diep dit keer. Alle plannen die ik heb, zijn ineens niet meer haalbaar. Ik faal als echtgenoot, moeder, vriendin, collega. Ik vind het ineens heel belangrijk wat 'een ieder' van me denkt. Is het niet uitsloverig dat ik vanaf de camping ga hardlopen? Kan ik mijn studie wel waarmaken? Ben ik wel wie ik zeg dat ik ben? Vindt manlief mij nog wel leuk, lief, lekker genoeg? Kortom.....heftige gevoelens.
Gelukkig is manlief een en al begrip en wijsheid. Hij laat me mopperen, huilen, vragen stellen en depri zijn. Hij aait over mijn bol, trekt me in zijn armen, geeft me nog een tissue en schenkt nog een wijntje in. Niet allemaal tegelijk gelukkig, maar het helpt wel. Als ik hem vertel dat ik alleen maar weg wil; van hem, van de kinderen, van mijn werk, van mijn leven, zegt hij dat dat geen zin heeft. Je kunt immers niet weggaan van jezelf.
.......stilte......
Oké.......klopt.......dat kan niet......nooit bedacht dat het niet zou werken.....echt niet.....echt stom! Dus als ik niet kan weglopen van mezelf, betekent het dat ik het zelf moet oplossen. En dat is lastig. Het is veel handiger als het aan een ander ligt, als ik een ander de schuld kan geven van mijn drive om weg te willen. Maar dat kan dus niet. Tja...jammer!
Dus dan maar #100dayshappy, want als je elke dag iets vindt waar je blij van wordt, moet je uiteindelijk wel uit dat zwarte gat kunnen komen.
Dat moet lukken in 100 dagen.
maandag 14 juli 2014
Prinses
Na een hele week vakantie, heb ik eindelijk de rust om terug te kijken naar de twee weken vóór mijn vakantie. Je weet wel....de periode dat manlief al vertrokken was en ik nog niet.
Ik bied iedereen mijn welgemeende excuses aan voor mijn gedrag in die twee weken, want het was weer zover...zuchten, steunen, boos zijn, aandacht vragen, klagen. Het dieptepunt was wel toen een collega opmerkte: "Oh, hij is zeker al weg? Krijgen we nu hetzelfde gezeur als vorig jaar? ". Ehhh.....ja dus.
Wat erg, he? Dat je je zo kan laten gaan...
Het sloeg ook nergens op want alles werkte mee. Manlief liet braaf elke dag iets van zich horen, stuurde zelfs kaartjes met lieve woordjes, dochter A was een rots in de huishoudbranding en zoonlief was....ehhh.... lief. Op het werk was het weliswaar erg druk, maar wel heel erg leuk. Terugkijkend kan ik met volle overtuiging zeggen dat dit duidelijk een geval was van aanstelleritis. Als verdediging wil ik toch wel even opmerken dat ik slecht sliep en heel erg moe was en alleen daardoor al erg weinig kon hebben.
Wat ik niet snap is dat het beeld dat ik van mezelf heb, niet overeenkomt met het beeld dat ik de afgelopen twee weken heb laten zien. Ik heb jaren alleen het huishouden draaiende gehouden, de opvoeding van zoonlief verzorgt, gewerkt en een sociaal leven gehad, zonder de aanwezigheid van een man in mijn leven. Dus wat is er mis gegaan? Tja....manlief....dat is wat mis gegaan is. Ik ben verwend, in de watten gelegd, verzorgd en als een prinses behandeld door manlief. Ik kan natuurlijk vragen of hij daarmee op wilt houden, maar ja...
Tot zover de veertien dagen vóór mijn vakantie. Dus wat gaan we doen met de zes weken ná mijn vakantie als manlief nog steeds weg is?
Mijn voorstel is om allemaal oordopjes in te doen als ik in de buurt ben, meewarrig met het hoofd te schudden als ik weer klaag en hopen dat de zes weken snel voorbij zijn, want eens een prinses, altijd een prinses. Toch?
Ik bied iedereen mijn welgemeende excuses aan voor mijn gedrag in die twee weken, want het was weer zover...zuchten, steunen, boos zijn, aandacht vragen, klagen. Het dieptepunt was wel toen een collega opmerkte: "Oh, hij is zeker al weg? Krijgen we nu hetzelfde gezeur als vorig jaar? ". Ehhh.....ja dus.
Wat erg, he? Dat je je zo kan laten gaan...
Het sloeg ook nergens op want alles werkte mee. Manlief liet braaf elke dag iets van zich horen, stuurde zelfs kaartjes met lieve woordjes, dochter A was een rots in de huishoudbranding en zoonlief was....ehhh.... lief. Op het werk was het weliswaar erg druk, maar wel heel erg leuk. Terugkijkend kan ik met volle overtuiging zeggen dat dit duidelijk een geval was van aanstelleritis. Als verdediging wil ik toch wel even opmerken dat ik slecht sliep en heel erg moe was en alleen daardoor al erg weinig kon hebben.
Wat ik niet snap is dat het beeld dat ik van mezelf heb, niet overeenkomt met het beeld dat ik de afgelopen twee weken heb laten zien. Ik heb jaren alleen het huishouden draaiende gehouden, de opvoeding van zoonlief verzorgt, gewerkt en een sociaal leven gehad, zonder de aanwezigheid van een man in mijn leven. Dus wat is er mis gegaan? Tja....manlief....dat is wat mis gegaan is. Ik ben verwend, in de watten gelegd, verzorgd en als een prinses behandeld door manlief. Ik kan natuurlijk vragen of hij daarmee op wilt houden, maar ja...
Tot zover de veertien dagen vóór mijn vakantie. Dus wat gaan we doen met de zes weken ná mijn vakantie als manlief nog steeds weg is?
Mijn voorstel is om allemaal oordopjes in te doen als ik in de buurt ben, meewarrig met het hoofd te schudden als ik weer klaag en hopen dat de zes weken snel voorbij zijn, want eens een prinses, altijd een prinses. Toch?
zondag 8 juni 2014
Zeker zijn
Manlief en ik hebben een droom, hij die van hem en ik die van mij. Omdat wij graag samen zijn en elkaar onze droom gunnen, hebben wij bedacht om beide dromen gelijktijdig te gaan verwezenlijken.
Even in het kort de droom: manlief wil graag samen vijf maanden van het jaar in Oostenrijk doorbrengen, ik wil graag een eigen praktijk.
Dit betekent dat wij allebei een eigen traject lopen om dit te kunnen verwezenlijken. Manlief's traject is zijn eigen pakkie-an, om het zo maar eens te zeggen. Hij zal zelf keuzes moeten maken om zijn deel van de droom te kunnen verwezenlijken.
Mijn traject is ingezet op het moment dat ik mijn studie begon. Na veel twijfelen en 'beren op de weg', heb ik mijn droom nu volledig omarmd. Ik weet zeker dat het lukken gaat, want wat ik het afgelopen jaar geleerd heb is, dat wanneer je iets echt wilt, dat wanneer je geen twijfels hebt, dat wanneer je niet bang bent te veranderen, dat er dan dingen op je pad komen die jouw plan ondersteunen.
Dat blijkt bijvoorbeeld uit de vacature die ineens op mijn pad komt. Een baan op een andere afdeling voor de duur van één jaar. Ik heb mijn een deel van mijn vaste uren ingeruild voor uren die ik over één jaar niet meer terug kan krijgen. Op het moment dat ik klaar ben met mijn studie, ga ik minder uren werken. Mooier kan het niet, toch? Ik weet zeker dat er meer van dit soort meewerkende gebeurtenissen op mijn pad zullen komen.
Kijkend naar de afgelopen maanden kan ik alleen maar constateren dat ik vooral niet teveel vooruit moet willen kijken. Ik heb steeds vaker het idee dat ik niet moet zoeken naar zekerheden en me niet moet vastklampen aan het 'veilige' bekende. Want wat is het ergste dat kan gebeuren? De wereld zal niet vergaan, mijn wereld ook niet. De keuzes die ik in mijn leven gemaakt heb, zijn niet allemaal weloverwogen geweest. Maar ik heb nog nooit spijt gehad van mijn keuzes. Ik spring gewoon in het diepe in de volle overtuiging dat ik, omringd door liefde en lieve mensen, vanzelf weer boven kom. Dat is tot nu toe altijd zo geweest dus waarom zou het nu anders zijn?
Even in het kort de droom: manlief wil graag samen vijf maanden van het jaar in Oostenrijk doorbrengen, ik wil graag een eigen praktijk.
Dit betekent dat wij allebei een eigen traject lopen om dit te kunnen verwezenlijken. Manlief's traject is zijn eigen pakkie-an, om het zo maar eens te zeggen. Hij zal zelf keuzes moeten maken om zijn deel van de droom te kunnen verwezenlijken.
Mijn traject is ingezet op het moment dat ik mijn studie begon. Na veel twijfelen en 'beren op de weg', heb ik mijn droom nu volledig omarmd. Ik weet zeker dat het lukken gaat, want wat ik het afgelopen jaar geleerd heb is, dat wanneer je iets echt wilt, dat wanneer je geen twijfels hebt, dat wanneer je niet bang bent te veranderen, dat er dan dingen op je pad komen die jouw plan ondersteunen.
Dat blijkt bijvoorbeeld uit de vacature die ineens op mijn pad komt. Een baan op een andere afdeling voor de duur van één jaar. Ik heb mijn een deel van mijn vaste uren ingeruild voor uren die ik over één jaar niet meer terug kan krijgen. Op het moment dat ik klaar ben met mijn studie, ga ik minder uren werken. Mooier kan het niet, toch? Ik weet zeker dat er meer van dit soort meewerkende gebeurtenissen op mijn pad zullen komen.
Kijkend naar de afgelopen maanden kan ik alleen maar constateren dat ik vooral niet teveel vooruit moet willen kijken. Ik heb steeds vaker het idee dat ik niet moet zoeken naar zekerheden en me niet moet vastklampen aan het 'veilige' bekende. Want wat is het ergste dat kan gebeuren? De wereld zal niet vergaan, mijn wereld ook niet. De keuzes die ik in mijn leven gemaakt heb, zijn niet allemaal weloverwogen geweest. Maar ik heb nog nooit spijt gehad van mijn keuzes. Ik spring gewoon in het diepe in de volle overtuiging dat ik, omringd door liefde en lieve mensen, vanzelf weer boven kom. Dat is tot nu toe altijd zo geweest dus waarom zou het nu anders zijn?
zaterdag 17 mei 2014
Nogmaals overgang
Vriendin L. vroeg mij of ik eens iets wilde bloggen over de overgang. Daarmee bedoelde ze de overgang die een vrouw meemaakt vanaf haar 45ste tot..... Op het moment dat zij dat vroeg, ging het eigenlijk prima. Op dit moment zijn de opvliegers heftiger en intenser als voorheen. Zo heftig dat ik tijdens een sollicitatiegesprek ineens de draad van mijn verhaal kwijt was en niet meer op het juiste woord kon komen. Ondanks het feit dat mijn vest vaak uit en aan en uit en toch maar weer aan gaat, gaat het eigenlijk wel prima. De perioden van 'boos' zijn al een paar maanden geleden, dus dat is heerlijk.
Eigenlijk weet ik niet of 'boos' het goede woord is. In zo'n periode voel ik me alsof ik iedereen wil slaan of in ieder geval verbaal wil slaan. Dus als mijn collega vrolijk 'goedemorgen' tegen me zegt, dan wil ik haar slaan, terwijl ik heel lieve collega's heb. Daarbij komt dat het helemaal niet mag.....je collega's slaan, dus kost het me veel energie om in ieder geval 'goedemorgen' terug te zeggen en mijn handen op mijn rug te houden. Maar zoals gezegd, die periode is al weer een paar maanden geleden.
Tot van de week.....het sloop ineens weer naar binnen, stiekem, zonder kloppen. Dus word ik weer 'boos' over zaken waar ik normaal gesproken makkelijker over denk en sta ik vanmorgen om vijf uur te discussiëren met zoonlief die net thuis komt. Ik vind dat de natuur dit niet slim heeft aangepakt: een puber met een moeder in de overgang is geen goede combinatie.
Een discussie met een puber is altijd lastig maar nu, in deze periode, kan ik niet loslaten. Daar waar ik normaal de discussie niet aan ga, maar gewoon zeg wat ik van de ander wil (of zoals manlief altijd zegt: Het is hier geen democratie!), laat ik me nu verleiden tot een discussie die uiteindelijk zinloos is. Eenmaal terug in bed weet ik niet eens meer waar het allemaal goed voor was, en val gewoon weer in slaap.
Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik in de zon te spijbelen van mijn studies. Manlief is op de motor weg, zoonlief is aan het werk en dochter A en zoon G zijn bij oma in de stad. Ik ben dus alleen en ik merk dat ik langzaam mijn 'boos' zijn weer los laat. Dat ik weer rust in mijn hoofd krijg en ruimte voor fijne gedachten. En dat is maar goed ook, anders pakt het teamuitje volgende week toch heel anders uit......
Eigenlijk weet ik niet of 'boos' het goede woord is. In zo'n periode voel ik me alsof ik iedereen wil slaan of in ieder geval verbaal wil slaan. Dus als mijn collega vrolijk 'goedemorgen' tegen me zegt, dan wil ik haar slaan, terwijl ik heel lieve collega's heb. Daarbij komt dat het helemaal niet mag.....je collega's slaan, dus kost het me veel energie om in ieder geval 'goedemorgen' terug te zeggen en mijn handen op mijn rug te houden. Maar zoals gezegd, die periode is al weer een paar maanden geleden.
Tot van de week.....het sloop ineens weer naar binnen, stiekem, zonder kloppen. Dus word ik weer 'boos' over zaken waar ik normaal gesproken makkelijker over denk en sta ik vanmorgen om vijf uur te discussiëren met zoonlief die net thuis komt. Ik vind dat de natuur dit niet slim heeft aangepakt: een puber met een moeder in de overgang is geen goede combinatie.
Een discussie met een puber is altijd lastig maar nu, in deze periode, kan ik niet loslaten. Daar waar ik normaal de discussie niet aan ga, maar gewoon zeg wat ik van de ander wil (of zoals manlief altijd zegt: Het is hier geen democratie!), laat ik me nu verleiden tot een discussie die uiteindelijk zinloos is. Eenmaal terug in bed weet ik niet eens meer waar het allemaal goed voor was, en val gewoon weer in slaap.
Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik in de zon te spijbelen van mijn studies. Manlief is op de motor weg, zoonlief is aan het werk en dochter A en zoon G zijn bij oma in de stad. Ik ben dus alleen en ik merk dat ik langzaam mijn 'boos' zijn weer los laat. Dat ik weer rust in mijn hoofd krijg en ruimte voor fijne gedachten. En dat is maar goed ook, anders pakt het teamuitje volgende week toch heel anders uit......
Abonneren op:
Posts (Atom)